De HMS Bellona was een van de beroemdste 74-gun schepen van de Britse marine. Het schip met 74 kanonnen vormde de ruggengraat van de belangrijkste zeemachten van Europa vanaf de Zevenjarige Oorlog (1756-1763) tot het einde van de Napoleontische Oorlogen (1815). Vergeleken met de minder bewapende lagere klassen en de structureel onstabiele schepen met 80 kanonnen, werden de 74s beschouwd als het ideale compromis tussen kanonnenkracht en wendbaarheid.

De eerste schepen met 74 kanonnen, die in de jaren 1730 van de Franse scheepswerven werden gelanceerd, waren weliswaar structureel zwak, maar toonden meteen hun superioriteit in vergelijking met de Britse schepen die toen in vergelijkbare operationele rollen werden ingezet.

Na de verovering van verschillende Franse 74-schepen tijdens de Slag bij Finisterre in 1747 begon de Britse Admiraliteit in 1755, onder leiding van landmeter Thomas Slade, met de bouw van de eerste schepen van dat type, de Dublin-klasse. Het jaar daarop werden nog eens drie schepen besteld, de Hero, Hercules en Thunderer.

De Bellona werd samen met de Dragon en Superb op 28 december 1757 in dienst gesteld; Slades tocht werd op 31 januari 1758 geproduceerd. De bouw van de Bellona begon op de scheepswerven van Chatham in hetzelfde jaar, op 10 mei. De Bellona, te water gelaten op 19 februari 1760, vertrok op 8 april om zich bij de slagvloot te voegen die toen Brest blokkeerde. In mei 1761 werd ze uitgezonden om te patrouilleren bij de rivier de Taag; op 13 augustus om 15.00 uur zag de Bellona, in gezelschap van het fregat Brilliant, een klein Frans eskader bestaande uit het 74 kanon schip Courageux en de fregatten Malicieuse en Hermione. Na een lange achtervolging de volgende ochtend bereikte de Bellona de Courageux en vocht, terwijl de Brilliant de twee fregatten aanviel. Twee uur later sloeg de Courageux, als gevolg van de vreselijke schade die ze had opgelopen, haar vlag uit; zwaar beschadigd was geen van de Britse schepen in staat om de twee fregatten te achtervolgen, zodat ze konden ontsnappen.

Na een goede reparatie werd de Bellona uitgerust als wachtschip in Portsmouth tot 1770; in 1771 zeilde ze naar Chatham, waar ze op de gewone ligplaats lag, met verwijderde kanonnen en tuigage, tot 1778, toen ze werd aangemeerd en begon aan een grote reparatie. Met name de verschansing van het poepdek werd aangepast en er werden 6 kortloops kanonnen van een nieuw ontwerp, de eerste carronades, op geplaatst. In maart 1780 werd haar bodem voor het eerst gekoperd.

In hetzelfde jaar, op 30 december, nam de Bellona deel aan de verovering van het Nederlandse schip Princess Caroline met 44 kanonnen en voer vervolgens voor de kust van Gibraltar in de Noordzee en West-Indië. Van 1783 tot 1791 lag ze weer in Portsmouth, na verdere reparaties in Chatham sloot ze zich in 1793 aan bij de vloot van admiraal Howe in het Kanaal. Tot 1797 opereerde de Bellona weer in West-Indië, tegen de Franse vloot, en in de Oostzee; in 1801 kon ze niet deelnemen aan de Slag bij Kopenhagen, omdat ze net buiten de plaats van de actie aan de grond liep. Ze werd ingezet bij de blokkade van Cadiz; daarna was de Bellona in Jamaica, weer in Portsmouth en op Barbados. In 1806 nam ze deel aan de achtervolging van de Foudroyant en de vernietiging van de 74-gun Impetuex, beide Franse schepen. Hoewel er meer dan 50 jaar was verstreken vanaf haar tewaterlating, diende de Bellona tot februari 1814 bij de marine en werd ze in september 1814 bij Chatham gesloopt.

De scheepsmodelplannen van Corel zijn historisch nauwkeurig en bevatten gedetailleerde instructies voor het bouwen van het scheepsmodel.