De twee Bismarck-klasse slagschepen werden halverwege de jaren 30 ontworpen door de Duitse Kriegsmarine als tegenwicht tegen de Franse marine-expansie, met name de twee Richelieu-klasse slagschepen waarmee Frankrijk in 1935 was begonnen. Bismarck en haar zus Tirpitz werden neergelegd na de ondertekening van de Engels-Duitse marineovereenkomst van 1935 en vielen nominaal binnen de limiet van 35.000 ton (36.000 ton) die werd opgelegd door het regime in Washington dat de bouw van slagschepen tijdens het interbellum bepaalde. De schepen overschreden dit cijfer in het geheim met een ruime marge, maar voordat een van beide schepen was voltooid, was het internationale verdragssysteem uit elkaar gevallen na de terugtrekking van Japan in 1937, waardoor de ondertekenaars zich konden beroepen op een “escalatorclausule” die verplaatsingen tot 45.000 lange ton (46.000 ton) toestond.

De Bismarck had een waterverplaatsing van 41.700 ton (41.000 lange ton) tijdens de bouw en 50.300 ton (49.500 lange ton) volgeladen, met een totale lengte van 251 m (823 ft 6 in), een breedte van 36 m (118 ft 1 in) en een maximale diepgang van 9,9 m (32 ft 6 in). Het slagschip was Duitslands grootste oorlogsschip en verplaatste meer dan elk ander Europees slagschip, met uitzondering van HMS Vanguard, dat na het einde van de oorlog in gebruik werd genomen. De Bismarck werd aangedreven door drie Blohm & Voss stoomturbines en twaalf oliegestookte Wagner oververhitte ketels, die een totaal van 148.116 pk (110.450 kW) ontwikkelden en een maximumsnelheid van 30,01 knopen (55,58 km/u; 34,53 mijl/u) op snelheidsproeven opleverden. Het schip had een kruisbereik van 8.870 zeemijl (16.430 km; 10.210 mi) bij 19 knopen (35 km/u; 22 mph). De Bismarck was uitgerust met drie FuMO 23 zoekradarsets, gemonteerd op de voorste en achterste afstandsmeters en op het voordek.

De standaard bemanning bestond uit 103 officieren en 1.962 soldaten. De bemanning was verdeeld in twaalf divisies van tussen de 180 en 220 man. De eerste zes divisies waren toegewezen aan de bewapening van het schip, divisie één tot en met vier voor de hoofd- en nevenbatterijen en divisie vijf en zes voor het bemannen van de luchtafweerkanonnen. De zevende divisie bestond uit specialisten, waaronder koks en timmerlieden, en de achtste divisie bestond uit munitiebehandelaars. De radio-operators, seinhuiswachters en kwartiermakers waren ingedeeld in de negende divisie. De laatste drie divisies waren het machinekamerpersoneel. Toen de Bismarck de haven verliet, verhoogden vlootpersoneel, prijsbemanningen en oorlogscorrespondenten de bemanning tot meer dan 2.200 man. Ongeveer 200 van het machinekamerpersoneel kwamen van de lichte kruiser Karlsruhe, die verloren was gegaan tijdens Operatie Weser?bung, de Duitse invasie van Noorwegen. De bemanning van Bismarck publiceerde een scheepskrant getiteld Die Schiffsglocke (De Scheepsbel); deze krant werd slechts één keer gepubliceerd, op 23 april 1941, door de commandant van de technische afdeling, Gerhard Junack.

Bismarck was bewapend met acht 38 cm (15 in) SK C/34 kanonnen opgesteld in vier dubbele geschutskoepels: twee supervurende koepels naar voren?”Anton” en “Bruno” en twee naar achteren?”Caesar” en “Dora”. De secundaire bewapening bestond uit twaalf 15 cm (5,9 in) L/55 kanonnen, zestien 10,5 cm (4,1 in) L/65 en zestien 3,7 cm (1,5 in) L/83, en twaalf 2 cm (0,79 in) luchtafweerkanonnen. Bismarck had ook vier Arado Ar 196 verkenningsvliegtuigen aan boord, met één grote hangar en een katapult met twee uiteinden. De hoofdgordel van het schip was 320 mm (12,6 in) dik en werd bedekt door een paar bovenste en belangrijkste gepantserde dekken die respectievelijk 50 mm (2,0 in) en 100 tot 120 mm (3,9 tot 4,7 in) dik waren. De 38 cm (15 in) geschutskoepels werden beschermd door 360 mm (14,2 in) dikke vlakken en 220 mm (8,7 in) dikke zijkanten.